Tijdens het coronatijdperk hoor en spreek ik  veel  mensen, vrienden en  collega zzp’ers die zich zorgen maken. Over hun gezondheid en die van hun geliefde dierbaren, over hoe ze deze periode gaan overbruggen met het hebben van geen werk en over hoe ze in vredesnaam de dag doorkomen. Sommige angsten zijn reëel, sommige niet.  Het kan heel confronterend  zijn als je ineens thuis komt te zitten. Iets accepteren, weet ik als ervaringsdeskundige, is een behoorlijke klus. Als iemand tijdens mijn burn-out met zalvende stem zei: ‘Je moet je burn-out accepteren,’ – of nog erger:  ‘Je moet je burn-out omarmen,’ gooide ik het liefst het ganzenbordspel inclusief pionnetjes en dobbelstenen  naar zijn of haar hoofd (kwam door mijn reptielenbrein zullen we maar zeggen). Wat heeft iets accepteren met ganzenbord te maken? Daarover herinner ik me nog een gesprek met de huisarts.  
‘De acceptatiefase duurt het langst,’ zei ze terwijl ze ondertussen iets uitprintte bij thuisarts.nl, over burn-out en verschillende fasen. Dat zullen we nog weleens zien, dacht ik. Ik ben vast net de uitzondering die de regel bevestigd. Met de uitdraai van thuisarts.nl stapte ik de deur uit. Even snel accepteren en dan hup doorrrrrr…., naar de volgende fase. Algauw blijkt dat ik heel vaak tijdens mijn burn-out naar start teruggeslingerd wordt. Het is net ganzenbord.  Als je net ijverig zes stappen voorruit hebt gemaakt, moet je ineens door een verkeerde gooi met de dobbelsteen weer terug naar start. Ik maak me zorgen over mezelf: word mijn ongezellige brein ooit weer normaal? Of blijft het altijd een chipolata pudding? Kan ik überhaupt weer werken, ooit? Moet ik als onverzekerde ondernemer straks in een kartonnen doos onder de brug slapen? Word ik ooit weer helemaal gezond? Mijn zorgen triggeren nieuwe zorgen en breiden zich uit als een olievlek naar andere gebieden. Zo gaat het met piekeren, weet ik me te laten vertellen door de psycholoog. Angst slaat snel  zijpaadjes naar andere gebieden. 
Lees vooral verder: nu wordt het optimistischer..
Het goeie nieuws is dat je angst ook terug het hok in kan doen. Mij hielp het, als ik weer in zo’n piekercyclus zat (wat in mijn geval de gehele dag was), om mijn angsten op te schrijven en ergens in mijn prefrontale cortex  (of wat er nog van over was) op zoek te gaan of ze reëel waren. Niet door ze af te zwakken maar te vergroten. Dus voor alle piekeraars, hier komt een oefeningetje:zet op 1 je piekergedachte en vergroot hem tot factor 10. Dramatiseer en overdrijf tot en met. Hoe erger hoe beter. Maak dan nog een rijtje met op 1 precies dezelfde piekergedachte en zwak hem af, relativeer het totdat er geen probleem meer over is. En als dat niet helpt, gooi dan eens met een ganzenbordspelletje. Het lucht op! ​

‘Daar is een tafel,’ roep ik enthousiast naar mijn dochter. ‘Oh, er zit al iemand op.’ In de verte zie ik een gestalte zitten. Is het een ijverige visser op deze vroege ochtend? Mijn ogen vernauwen zich en kijken inspannend naar het figuurtje op de dijk. Het is al twee jaar tijd voor een bril, maar ik zit nog in de ontkenningsfase. Als we dichterbij komen zie ik een oudere dame, dik ingepakt tegen de gure voorjaarswind, op een dekentje zitten, midden op de picknicktafel. Ze kijkt over de IJssel uit, naar iets in de verte. 
Als we dichterbij komen groet ze vluchtig. Mijn dochter en ik zijn hier vandaag gekomen om filmopnames te maken voor de trailer van mijn boek. De meegebrachte drone volgt mij al wandelend over de dijk. De vrouw kijkt af en toe onze richting op. Het zou wel een vreemd gezicht zijn,  zo’n vrouw die loopt, achtervolgt door zo’n zoemend apparaat. Als ze aanstalten maakt om op haar fiets te stappen, zegt ze: ‘Ik ben toch wel heel nieuwsgierig wat jullie aan het doen zijn.’
‘Ja, dat kan ik me voorstellen,’ zeg ik. ‘We zijn aan het filmen voor mijn boek.’
‘Heb je een boek geschreven?’ vraagt ze. ‘Mag ik vragen waarover?’
‘Ja tuurlijk, ik heb een burn-out gehad en daar heb ik een luchtig boek over geschreven,’ zeg ik. 
‘Ah,’ zegt ze. ‘Ik heb een burn-out,’ mompelt ze zachtjes. 
Er valt even een stilte.
‘Mijn man en ik zijn na veertig jaar huwelijk uit elkaar. Ik kon vanwege het geluidsoverlast niet meer in de buurt van Schiphol wonen. Hij wilde daar blijven. Ik raakte overprikkeld van het geluid.’ 
‘Wat pijnlijk,’ zeg ik. ‘Een scheiding hakt erin.’ Zelf heb ik ook twee keer met het bijltje gehakt.  
‘Heeft het je geholpen, het schrijven?’ vraagt ze hoopvol. Ik moet er even over nadenken, want ik heb nooit echt bewust zo naar het schrijven gekeken.
‘Ja, ik denk het wel,’ zeg ik. ‘Schrijven helpt mij altijd wel om mijn gedachten te ordenen.’ Mijn dochter stuitert inmiddels van de kou en de ongeduldigheid naast me. 
‘Dan ga ik dat toch eens doen,’ zegt ze. ‘Ja, gewoon beginnen,’ zeg ik. ‘Elk begin is er een.’
Als ze wegfiets denk ik terug aan het begin van mijn burn-out. Dat ik al zittend, net als die oudere dame, voor me uit tuurde in het parkje bij mijn huis. Soms wel een uur lang. Ik keek vaak verlangend naar de dijk, die op twee km afstand lag, maar te ver was voor me om naartoe te wandelen. Op een dag…dacht ik dan vaak. Vandaag huppel ik er met mijn dochter overheen. Ik ben blij dat ik de weg omhoog heb terug kunnen vinden en hoop dat de oudere dame ook weer haar weg vindt in het leven.

Ongevraagd advies geven. Niets menselijks is ons vreemd. Zelf betrap ik me er ook weleens op. Mijn dochter begint na een moeizame schooldag over de docent wiskunde, die geen zin had zijn theorie nog een keer te herhalen. En ik hoor mezelf zeggen: ‘Misschien moet je…’ Ik zie haar afhaken. Ze wil het op haar eigen manier doen. Natuurlijk! En dat kan ze ook als geen ander.  
Als je omvalt met een burn-out staan veel mensen met een advies klaar of nog erger een mening! Hoe goedbedoeld ook, het werkt vaak averechts. Je zit al tot met je enkels of navel in het moeras en krijgt het gevoel dat je nog-beter-je-best-moet-doen om hieruit te komen. Terwijl dit hardnekkige patroon, je juist hier heeft gebracht.  
In de loop van mijn burn-out heb ik alle adviezen verzameld. Alvast een voorproefje uit het hoofdstuk: Je moet vooral leuke dingen doen!