Foto uit het Espria ledenmagazine voorjaarsnummer 2021
Afgelopen week vergat ik een beetje te tokkelen op mijn gitaar en liep ik weer als een ouderwetse legbatterijkip rond. Ik had zelfs al twee weken nog geen snaar aangeraakt en moest mijn gitaarles afzeggen. De gelukzalige glimlach op de foto was natuurlijk ver te zoeken. Het was meer een grimas.
Examenstress van dochter
Het blijkt in de praktijk toch weleens lastig om een scharrelkip te blijven als er allemaal onverwachte dingen gebeuren en de stress uit je oren knalt. Zo had De Dochter vorige week examens en last van stress. Bij zo’n exact pakket (van wie heeft ze dat toch, van de melkboer?) zou ik het zelf ook begeven. Ze sloeg zich kranig door heel wat paraboolvergelijkingen heen (geen idee wat dat zijn.)
Ik kon haar inhoudelijk niet helpen maar wel mentaal wat oppeppen.
Een flinke griep
’s Nachts klonk er ineens een hoestje wat al snel overging in blaffen. Ik ging de volgende dag op zoek naar een sneltest locatie. Ik had natuurlijk gelijk via Google kunnen zoeken maar koos voor een wat omslachtige weg. Ik belde met de GGD (heeft toch iets gezelligs en vertrouwds).
Bea van de GGD
Na het schrapen van de keel aan de andere kant van de lijn ( ik vermoedde dat ik de eerste beller was en de keel nog gesmeerd moest worden) en een paar keer: ‘Ahum, ahum, sorry, ja daar ben ik, met Bea,' legde ik de situatie uit.
‘Hoe oud is ze? Oh dan moet ze zelf bellen,’ bitste ze op belerende toon toe (de gezelligheid was ver te zoeken). Als een terriër hield ik vast.
‘Maar ze ligt hier op de bank, mag ik haar bij wijze van uitzondering ook de telefoon geven?’ Dat mocht. Toen de afspraak bijna was ingepland, vroeg mijn dochter, die er maar niet tussenkwam, of zij ook een goede sneltestlocatie kende. Dat wist Bea ook niet, we moesten zelf op onderzoek uit.
Het woud van sneltestlocaties
De ene Google advertentie klonk nog beter dan de ander. Ik belde met een sneltestlocatie en besefte dat ik ook nog een artikel over stress moest aftikken. Ik stond een half uur later nog steeds met twee wachtende in de rij (echt snel ging het niet). Ik belde De Man nu in een struisvogeltoestand: ‘We staan maar in de wacht, ik weet het even niet. Wat is nou een goede aanbieder? Ze moet toch weten of ze de examens moet afblazen?’
Een donkere lange gang
De Man ging op jacht naar een goede locatie. Een half uur later reden De dochter en ik naar een industrieterrein met een uitgestorven loods waar je nog niet dood gevonden wilde worden. Zou ik mijn meisje hier wel alleen achterlaten? Ze ging naar binnen en kwam heelhuids weer terug.
‘Het was een hele donkere lange gang en in de hoek zat een verpleegkundige onder een lampje. Wat een baan zeg, zit je daar de hele dag in het donker zonder collega's. Verder was er niemand.’
Deadline stressartikel
Ik zag de verpleegkundige voor me, zittend zonder collega’s onder een spaarlamp. Ook zij had vast leukere tijden gekend. Na de prik togen we weer naar huis en had ik nog steeds geen letter op papier voor mijn artikel over stress. De deadline ging ik zo niet halen. De adrenaline knalde inmiddels uit mijn oren, mijn to-do lijst was lang.
De Dochter bleek geen corona te hebben, ze kon twee examens later inhalen en zo kwam alles toch wel weer op zijn pootjes terecht. En ik, ik ging eerst maar eens de gitaar uit de lestas vissen en op zoek naar een scharrelmomentje. Dat artikel kon ook vast nog wel een dag wachten.
Examenstress van dochter
Het blijkt in de praktijk toch weleens lastig om een scharrelkip te blijven als er allemaal onverwachte dingen gebeuren en de stress uit je oren knalt. Zo had De Dochter vorige week examens en last van stress. Bij zo’n exact pakket (van wie heeft ze dat toch, van de melkboer?) zou ik het zelf ook begeven. Ze sloeg zich kranig door heel wat paraboolvergelijkingen heen (geen idee wat dat zijn.)
Ik kon haar inhoudelijk niet helpen maar wel mentaal wat oppeppen.
Een flinke griep
’s Nachts klonk er ineens een hoestje wat al snel overging in blaffen. Ik ging de volgende dag op zoek naar een sneltest locatie. Ik had natuurlijk gelijk via Google kunnen zoeken maar koos voor een wat omslachtige weg. Ik belde met de GGD (heeft toch iets gezelligs en vertrouwds).
Bea van de GGD
Na het schrapen van de keel aan de andere kant van de lijn ( ik vermoedde dat ik de eerste beller was en de keel nog gesmeerd moest worden) en een paar keer: ‘Ahum, ahum, sorry, ja daar ben ik, met Bea,' legde ik de situatie uit.
‘Hoe oud is ze? Oh dan moet ze zelf bellen,’ bitste ze op belerende toon toe (de gezelligheid was ver te zoeken). Als een terriër hield ik vast.
‘Maar ze ligt hier op de bank, mag ik haar bij wijze van uitzondering ook de telefoon geven?’ Dat mocht. Toen de afspraak bijna was ingepland, vroeg mijn dochter, die er maar niet tussenkwam, of zij ook een goede sneltestlocatie kende. Dat wist Bea ook niet, we moesten zelf op onderzoek uit.
Het woud van sneltestlocaties
De ene Google advertentie klonk nog beter dan de ander. Ik belde met een sneltestlocatie en besefte dat ik ook nog een artikel over stress moest aftikken. Ik stond een half uur later nog steeds met twee wachtende in de rij (echt snel ging het niet). Ik belde De Man nu in een struisvogeltoestand: ‘We staan maar in de wacht, ik weet het even niet. Wat is nou een goede aanbieder? Ze moet toch weten of ze de examens moet afblazen?’
Een donkere lange gang
De Man ging op jacht naar een goede locatie. Een half uur later reden De dochter en ik naar een industrieterrein met een uitgestorven loods waar je nog niet dood gevonden wilde worden. Zou ik mijn meisje hier wel alleen achterlaten? Ze ging naar binnen en kwam heelhuids weer terug.
‘Het was een hele donkere lange gang en in de hoek zat een verpleegkundige onder een lampje. Wat een baan zeg, zit je daar de hele dag in het donker zonder collega's. Verder was er niemand.’
Deadline stressartikel
Ik zag de verpleegkundige voor me, zittend zonder collega’s onder een spaarlamp. Ook zij had vast leukere tijden gekend. Na de prik togen we weer naar huis en had ik nog steeds geen letter op papier voor mijn artikel over stress. De deadline ging ik zo niet halen. De adrenaline knalde inmiddels uit mijn oren, mijn to-do lijst was lang.
De Dochter bleek geen corona te hebben, ze kon twee examens later inhalen en zo kwam alles toch wel weer op zijn pootjes terecht. En ik, ik ging eerst maar eens de gitaar uit de lestas vissen en op zoek naar een scharrelmomentje. Dat artikel kon ook vast nog wel een dag wachten.
RSS-feed
