Het is weer zover de btw aangifte! Eigenlijk had ik het al een maand geleden willen doen, maar toen heb ik het uitgesteld, weggedrukt, nog eens uitgesteld en nu kan ik er niet meer omheen. Je zou zeggen dat ik inmiddels wat wijzer ben geworden na mijn burn-out. Maar niets zo verraderlijk als oude patronen (fijn dat we iets de schuld kunnen geven).
Kl*te mompel ik binnensmonds, die klote boekhouding…. Waarom? Waarom gaat dat altijd zo lastig? vraag ik aan de laptop. Wat lijkt het me fijn als de laptop terug kon praten en bijvoorbeeld iets opbeurend zei als: ‘Kim, je bent gewoon goed in andere dingen, administratie is gewoon niet zo jouw ding, maar kop op, ik ga jou er vandaag doorheen helpen.’ Mijn dochter hoort me hardop vloeken en vraagt of alles-wel-goed-gaat-daarbinnen-in-de-werkkamer.
Het stapeleffect
Waarom stapel ik altijd alles op zodat het een onoverzichtelijke bende wordt? Bonnetjes overal, in mijn portemonnee, soms in mijn werk tas nog. Facturen die ik overal vandaan moet plukken en opnieuw moet opvragen omdat ik ze eenvoudigweg niet meer terug kan vinden. Mijn inlogcodes die ik ergens op een los briefje heb geschreven. Natuurlijk ben ik dat briefje altijd kwijt en zijn sommige inlognamen onleesbaar omdat ze al zes keer doorgekrast zijn en ik er heel klein de nieuwe inlogcodes naast heb gekrabbeld. Als ik mijn facturen van T-mobile wil downloaden om ze in mijn boekhouding te zetten, weet ik mijn inlogcode niet meer.
“Kies een nieuw sterk wachtwoord” zegt het beeldscherm van T-Mobile. Ik kies een nieuw sterk wachtwoord. Vol verwachting staar ik naar het beeldscherm: ‘U heeft dit wachtwoord al eerder gebruikt, kies een nieuw wachtwoord’.
‘Nog een nieuw wachtwoord? sputter ik tegen. Hoezo mag ik niet drie keer hetzelfde wachtwoord gebruiken? Heb jij een beter idee dan?’ De laptop blijft me stoïcijns aankijken.
Adrenaline - gevaar
Mijn adrenaline knalt inmiddels uit mijn oren. Ik wilde dit varkentje even wassen in drie kwartier, maar inmiddels is de ochtend al bijna voorbij en ben ik nog niet veel verder. Als mijn boekhouder ook nog zegt dat ik de mollie betalingen moet inboeken via een aparte tussenrekening, en ik zo'n beetje scheel kijk, wil ik de laptop oppakken en het liefst uit het raam mikken. Of nog beter in zee. Kan ik daarna lekker pootje baden.
Ik neem me bij deze voor om voortaan de bonnen elke week in te boeken. Zo dat staat zwart op wit. Allemaal getuigen ook nog eens. Check! Ik leer het vast nog weleens.
Kl*te mompel ik binnensmonds, die klote boekhouding…. Waarom? Waarom gaat dat altijd zo lastig? vraag ik aan de laptop. Wat lijkt het me fijn als de laptop terug kon praten en bijvoorbeeld iets opbeurend zei als: ‘Kim, je bent gewoon goed in andere dingen, administratie is gewoon niet zo jouw ding, maar kop op, ik ga jou er vandaag doorheen helpen.’ Mijn dochter hoort me hardop vloeken en vraagt of alles-wel-goed-gaat-daarbinnen-in-de-werkkamer.
Het stapeleffect
Waarom stapel ik altijd alles op zodat het een onoverzichtelijke bende wordt? Bonnetjes overal, in mijn portemonnee, soms in mijn werk tas nog. Facturen die ik overal vandaan moet plukken en opnieuw moet opvragen omdat ik ze eenvoudigweg niet meer terug kan vinden. Mijn inlogcodes die ik ergens op een los briefje heb geschreven. Natuurlijk ben ik dat briefje altijd kwijt en zijn sommige inlognamen onleesbaar omdat ze al zes keer doorgekrast zijn en ik er heel klein de nieuwe inlogcodes naast heb gekrabbeld. Als ik mijn facturen van T-mobile wil downloaden om ze in mijn boekhouding te zetten, weet ik mijn inlogcode niet meer.
“Kies een nieuw sterk wachtwoord” zegt het beeldscherm van T-Mobile. Ik kies een nieuw sterk wachtwoord. Vol verwachting staar ik naar het beeldscherm: ‘U heeft dit wachtwoord al eerder gebruikt, kies een nieuw wachtwoord’.
‘Nog een nieuw wachtwoord? sputter ik tegen. Hoezo mag ik niet drie keer hetzelfde wachtwoord gebruiken? Heb jij een beter idee dan?’ De laptop blijft me stoïcijns aankijken.
Adrenaline - gevaar
Mijn adrenaline knalt inmiddels uit mijn oren. Ik wilde dit varkentje even wassen in drie kwartier, maar inmiddels is de ochtend al bijna voorbij en ben ik nog niet veel verder. Als mijn boekhouder ook nog zegt dat ik de mollie betalingen moet inboeken via een aparte tussenrekening, en ik zo'n beetje scheel kijk, wil ik de laptop oppakken en het liefst uit het raam mikken. Of nog beter in zee. Kan ik daarna lekker pootje baden.
Ik neem me bij deze voor om voortaan de bonnen elke week in te boeken. Zo dat staat zwart op wit. Allemaal getuigen ook nog eens. Check! Ik leer het vast nog weleens.
RSS-feed
