Je moet wat met je leven als veertiger en als Empty Nesster, (Bestaat dat woord eigenlijk? Nu wel) en zo kwam het dat ik op een avond besloot mee te gaan doen met buikdansen. Ik had dit al wat langer op mijn lijstje staan te zien aan alle mailtjes waarin ik beloofde te komen. Ik zocht in mijn kast naar passende kleding. Want wat deed je in vredesnaam aan naar zoiets? Of moest ik misschien een half blote buik nemen? Alhoewel met de streepjescode die de operatie robot had achtergelaten op mijn buik, voelde ik toch wat schroom om deze aan de buitenwereld te laten zien. Ook al zouden er alleen maar vrouwen komen.
Het stond wel... Sahara achtig
'We doen allerlei dansen, licht pittig, folklore,' appte de docente enthousiast. Ik zocht gelijk naar excuses voor mijn basisconditie om de les toch nog een week uit te stellen. Het was te warm (28 graden), ik had eigenlijk geen echt goede sportkleding (bij gebrek aan sportambitie), ik kon beter in een nieuw seizoen starten. Toen ik al mijn innerlijke stemmen het smoren had opgelegd, pikte ik een Sahara broek uit de kast. Dat stond wel heel, tja, Sahara achtig.
Fietsen zonder trapondersteuning
Op de fiets haalde een collega trainer mij in. Een kind voor op de fiets en een achterop, trapte zij stevig door. Mijn warming up was begonnen. Ik trapte dapper voort en probeerde ook nog een niet al te hijgerig gesprek te voeren met haar kinderen. Haar zoontje vertelde alles over zijn knuffel en was erg onderhoudend. Hij stelde mij voor aan zijn kreeft en ik kwam allerlei wetenswaardigheden te weten.
‘Je gooit er een kwartje in,’ zei ze. Ik knikte, inmiddels met iets meer moeite om het tempo bij te benen. 'Zeg heb jij trapondersteuning?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei ze sportief. Ik voelde me ineens bejaard en mijn dansavond moest nog beginnen. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ze. ‘Buikdansen,’ zei ik. Hoe lang was het geleden dat ik met een kind voor op de fiets stevig doortrapte? En nu kon mijn dochter zelf fietsen, zelfs naar de andere kant van de wereld.
De 'rest' kwam later
Warm en hijgerig kwam ik aan in het zaaltje waar allerlei gekleurde heup sjaaltjes over een gymnastiekbank lagen uitgespreid. Het avontuur kon beginnen. Voor de laatste avond was er sangria zonder alcohol gemaakt. Ik had denk ik wel een half litertje met alcohol kunnen gebruiken om in de sfeer te komen. Vier mensen druppelden binnen. ‘De rest’ zou later komen. Een dame was halfnaakt. Ik keek naar mijn eigen buik die calvinistisch bedekt was met Saharabroek en sjaal. De sangria was op en de dans kon beginnen.
Er begon van alles te trillen
Ik probeerde naar achteren te schuifelen in de spiegelwand maar stond angstvallig vooraan. De docente instrueerde me geduldig een basispas die er in mijn ogen al heel ingewikkeld uitzag. We hadden vanavond zowel een beginners als gevorderde groep in een. Het moge duidelijk zijn dat ik de enige beginner was. Onhandig keek ik naar mijn spiegelbeeld.
Er begon van alles te trillen, dat scheen de bedoeling te zijn. Er volgde een danspas, een zwaai, een zwaai naar de andere kant. Daarna deden we ‘de kameel’. Deze mocht ik extra oefenen met de inmiddels andere aangekomen beginneling. Het scheen dat ik de Kameel redelijk snel onder de knie had. Na zes keer kameel volgde nog een vrije improvisatie, die voor de beginnelingen…je raad het al…uit de kameel bestond.
Wat zocht ik eigenlijk?
Ik bedankte voor de proefles, beloofde misschien nog een les en maakte me uit de voeten. Ik wist het allemaal niet zo goed. Wat ik zocht was…ja wat zocht ik eigenlijk? Verbinding? Gezelligheid? Een uithuil groepje? Een groep veertig plussers die het ook allemaal niet zo goed wisten met hun leven nadat hun kroost was uitgevlogen. Ik wist niet of ik dat ging vinden in een zaaltje met een aantal twintigjarigen en één jonge moeder. Enigszins gedesillusioneerd fietste ik als een kameel de inmiddels stormachtige avond in.
Het stond wel... Sahara achtig
'We doen allerlei dansen, licht pittig, folklore,' appte de docente enthousiast. Ik zocht gelijk naar excuses voor mijn basisconditie om de les toch nog een week uit te stellen. Het was te warm (28 graden), ik had eigenlijk geen echt goede sportkleding (bij gebrek aan sportambitie), ik kon beter in een nieuw seizoen starten. Toen ik al mijn innerlijke stemmen het smoren had opgelegd, pikte ik een Sahara broek uit de kast. Dat stond wel heel, tja, Sahara achtig.
Fietsen zonder trapondersteuning
Op de fiets haalde een collega trainer mij in. Een kind voor op de fiets en een achterop, trapte zij stevig door. Mijn warming up was begonnen. Ik trapte dapper voort en probeerde ook nog een niet al te hijgerig gesprek te voeren met haar kinderen. Haar zoontje vertelde alles over zijn knuffel en was erg onderhoudend. Hij stelde mij voor aan zijn kreeft en ik kwam allerlei wetenswaardigheden te weten.
‘Je gooit er een kwartje in,’ zei ze. Ik knikte, inmiddels met iets meer moeite om het tempo bij te benen. 'Zeg heb jij trapondersteuning?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei ze sportief. Ik voelde me ineens bejaard en mijn dansavond moest nog beginnen. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ze. ‘Buikdansen,’ zei ik. Hoe lang was het geleden dat ik met een kind voor op de fiets stevig doortrapte? En nu kon mijn dochter zelf fietsen, zelfs naar de andere kant van de wereld.
De 'rest' kwam later
Warm en hijgerig kwam ik aan in het zaaltje waar allerlei gekleurde heup sjaaltjes over een gymnastiekbank lagen uitgespreid. Het avontuur kon beginnen. Voor de laatste avond was er sangria zonder alcohol gemaakt. Ik had denk ik wel een half litertje met alcohol kunnen gebruiken om in de sfeer te komen. Vier mensen druppelden binnen. ‘De rest’ zou later komen. Een dame was halfnaakt. Ik keek naar mijn eigen buik die calvinistisch bedekt was met Saharabroek en sjaal. De sangria was op en de dans kon beginnen.
Er begon van alles te trillen
Ik probeerde naar achteren te schuifelen in de spiegelwand maar stond angstvallig vooraan. De docente instrueerde me geduldig een basispas die er in mijn ogen al heel ingewikkeld uitzag. We hadden vanavond zowel een beginners als gevorderde groep in een. Het moge duidelijk zijn dat ik de enige beginner was. Onhandig keek ik naar mijn spiegelbeeld.
Er begon van alles te trillen, dat scheen de bedoeling te zijn. Er volgde een danspas, een zwaai, een zwaai naar de andere kant. Daarna deden we ‘de kameel’. Deze mocht ik extra oefenen met de inmiddels andere aangekomen beginneling. Het scheen dat ik de Kameel redelijk snel onder de knie had. Na zes keer kameel volgde nog een vrije improvisatie, die voor de beginnelingen…je raad het al…uit de kameel bestond.
Wat zocht ik eigenlijk?
Ik bedankte voor de proefles, beloofde misschien nog een les en maakte me uit de voeten. Ik wist het allemaal niet zo goed. Wat ik zocht was…ja wat zocht ik eigenlijk? Verbinding? Gezelligheid? Een uithuil groepje? Een groep veertig plussers die het ook allemaal niet zo goed wisten met hun leven nadat hun kroost was uitgevlogen. Ik wist niet of ik dat ging vinden in een zaaltje met een aantal twintigjarigen en één jonge moeder. Enigszins gedesillusioneerd fietste ik als een kameel de inmiddels stormachtige avond in.
RSS-feed
