Afgelopen week keek ik naar mijn lievelingsfilm As it is in heaven. De hoofdpersonage is een gevierd componist en dirigent, een internationale bekendheid. Tijdens een van zijn concerten stort hij volledig in. Een versleten hart, zegt de dokter, totale fysieke uitputting. Het medicijn: rust nemen. Maar hoe doe je dat als je agenda volgeboekt is de komende 2 jaar met concerten?
'Ik kom alleen maar luisteren naar de stilte'
Hij besluit alle concerten af te zeggen en vertrekt naar zijn oude geboorteplaats, een klein gehucht ergens in Scandinavië. Zijn rust wordt ernstig verstoord als mensen ontdekken wie hij is, een beroemdheid. Er ontstaan weer verwachtingen, iets waar hij juist helemaal los van wilt zijn.
‘Ik kom alleen maar om te luisteren naar de stilte,’ zegt de hoofdpersonage in een zaak waar hij een fiets aanschaft. Dat wordt met beide handen aangepakt, door een koorlid dat maar al te graag wilt dat hij wat tips geeft aan het plaatselijke koor. De spraakverwarring kan bijna niet groter.
Omgaan met verwachtingen tijdens een burn-out
Mijn gedachten dwalen tijdens de film af naar de periode van mijn burn-out. Bij een burn-out kun je als mens niet goed omgaan met verwachtingen vanuit je omgeving. Dat heeft je waarschijnlijk juist in de burn-out gebracht: altijd maar doorgaan, nooit 'nee' zeggen en graag anderen ter wille zijn. Verwachtingen geven gelijk druk. Iets wat je juist niet moet hebben wil je goed kunnen herstellen. Voor jezelf al lastig zat, maar ook voor je omgeving die dat niet gewend is van je.
Hoe creëer je ruimte voor jezelf?
Wat werkte voor mij, was om per dag te kijken naar het energie niveau en met vrienden de afspraak te maken dat als het niet ging, het af te zeggen. Daardoor ontstond er weer ruimte. De ruimte die hard nodig was om te kunnen herstellen. Ook moest ik ‘nee’ zeggen tegen leuke opdrachten omdat ik te ziek was. Dat voelde als falen, maar zolang ik niet langer dan 20 minuten een activiteit kon doen, was een training geven helemaal een ver van mijn bank show.
Zo bleef er veel ruimte over om te luisteren naar de stilte. Iets wat confronterend was, maar ook echt nodig om tot rust te komen.
Hoe gaat de film verder?
Gelukkig blijft de hoofdpersonage niet alleen luisteren naar de stilte, dat zou een heel saaie film opleveren, maar kiest hij er uiteindelijk voor het koor wel te dirigeren. Hij wil het algauw heel goed doen, maar komt erachter tijdens de kooravonden dat het in het leven ook om iets anders draait in het leven, dan hoge ambities: over verbinding met anderen, over gezelligheid (halverwege de koorrepetities roept er ineens iemand: ’Koffie’, wat hem een woede uitbarsting ontlokt, omdat koorleden focus zouden missen) maar met name om iets te doen vanuit het hart. Hoe mooi is dat?
'Ik kom alleen maar luisteren naar de stilte'
Hij besluit alle concerten af te zeggen en vertrekt naar zijn oude geboorteplaats, een klein gehucht ergens in Scandinavië. Zijn rust wordt ernstig verstoord als mensen ontdekken wie hij is, een beroemdheid. Er ontstaan weer verwachtingen, iets waar hij juist helemaal los van wilt zijn.
‘Ik kom alleen maar om te luisteren naar de stilte,’ zegt de hoofdpersonage in een zaak waar hij een fiets aanschaft. Dat wordt met beide handen aangepakt, door een koorlid dat maar al te graag wilt dat hij wat tips geeft aan het plaatselijke koor. De spraakverwarring kan bijna niet groter.
Omgaan met verwachtingen tijdens een burn-out
Mijn gedachten dwalen tijdens de film af naar de periode van mijn burn-out. Bij een burn-out kun je als mens niet goed omgaan met verwachtingen vanuit je omgeving. Dat heeft je waarschijnlijk juist in de burn-out gebracht: altijd maar doorgaan, nooit 'nee' zeggen en graag anderen ter wille zijn. Verwachtingen geven gelijk druk. Iets wat je juist niet moet hebben wil je goed kunnen herstellen. Voor jezelf al lastig zat, maar ook voor je omgeving die dat niet gewend is van je.
Hoe creëer je ruimte voor jezelf?
Wat werkte voor mij, was om per dag te kijken naar het energie niveau en met vrienden de afspraak te maken dat als het niet ging, het af te zeggen. Daardoor ontstond er weer ruimte. De ruimte die hard nodig was om te kunnen herstellen. Ook moest ik ‘nee’ zeggen tegen leuke opdrachten omdat ik te ziek was. Dat voelde als falen, maar zolang ik niet langer dan 20 minuten een activiteit kon doen, was een training geven helemaal een ver van mijn bank show.
Zo bleef er veel ruimte over om te luisteren naar de stilte. Iets wat confronterend was, maar ook echt nodig om tot rust te komen.
Hoe gaat de film verder?
Gelukkig blijft de hoofdpersonage niet alleen luisteren naar de stilte, dat zou een heel saaie film opleveren, maar kiest hij er uiteindelijk voor het koor wel te dirigeren. Hij wil het algauw heel goed doen, maar komt erachter tijdens de kooravonden dat het in het leven ook om iets anders draait in het leven, dan hoge ambities: over verbinding met anderen, over gezelligheid (halverwege de koorrepetities roept er ineens iemand: ’Koffie’, wat hem een woede uitbarsting ontlokt, omdat koorleden focus zouden missen) maar met name om iets te doen vanuit het hart. Hoe mooi is dat?
RSS-feed
