De vakantie zit er voor veel mensen weer op. Voor de meesten betekent vakantie: ontspannen, weg uit de vertrouwde omgeving, nieuwe avonturen beleven, buiten de gebaande paden treden, opladen, iets nieuws proberen, actie of juist absolute rust. Het gemeenschappelijk doel is vaak: ontspanning. En de weg ernaar toe is voor ieder mens anders. Daar waar de een opgewonden wordt bij het zien van kastelen, snakt de ander vooral naar een hangmat in tropische temperaturen. Als iemand omvalt met een burn-out wordt er vaak gezegd: 'Dan ga je toch even lekker weg?' Dat dit nog niet zo'n gemakkelijke opgave is voor het brein, ga ik je uitleggen.
Veel andere prikkels
Als je een burn-out hebt, snak je wellicht net als ieder ander mens naar vakantie. Het probleem is alleen dat als je net bent omgevallen of nog midden in je burn-out zit, niet tegen teveel prikkels kunt. Verandering van omgeving kan daardoor extra belastend zijn. Daarbij moet ik wel zeggen dat een burn-out door iedereen anders wordt ervaren. In dit blog ga ik er even vanuit dat de batterij volledig leeg is en zelfs een kop koffie zetten een enorme opgave is, laat staan een vaatwasser inruimen.
Klus voor het brein
Dit laatste is vaak moeilijk voor te stellen voor de omgeving, maar voor iemand met een burn-out de praktijk van alledag. Daar waar alles voorheen op de automatische piloot ging, kost het de hersenen overuren om met elkaar samen te werken om dat ene taakje te kunnen doen. Zoiets ogenschijnlijk simpels als een boodschap doen, is een enorme taak voor het brein.
Veel lezers van mijn boek geven aan dat ook zij de eerste maanden de supermarkt vermijden. Veel te belastend: erheen rijden, een karretje pakken, zoeken naar producten in de hoop dat je iets vindt van je lijstje en dan heb ik het nog niet eens over andere prikkels zoals: het felle licht, de andere klanten, het reclame deuntje. Het is een megaklus voor het brein. Vaak worden alledaagse taken heel langzaam weer opgepakt, tijdens de herstelfase van burn-out. En dan is het in- en uitpakken van een vaatwasser al een grote taak.
Vakantie een uitdaging?
Op vakantie gaan is zo bekeken dus een nog veel grotere uitdaging. Zo had ik destijds het ambitieuze idee opgevat om na vier maanden burn-out op een ander huis te passen, inclusief twee honden, van een klasgenoot van mijn dochter. Ik had alleen niet nagedacht (daar is het falende brein weer…)over: A. Hoe kom ik er? (autorijden lukte amper) en B. Hoe ga ik om met andere, nieuwe prikkels?
Hoe een kookeiland van iemand anders werkt, is als je gezond bent al soms een uitdaging, laat staan als je ziek bent. Het lijstje met instructies over de centrale verwarming, waar wat lag en hoe keukenapparatuur werkte kwam mijn stoffige brein niet binnen. Ook was ik ver verwijderd van steunbronnen, zoals familie en vrienden. Ik kwam tot de conclusie dat dit een veel te grote stap was in mijn herstel.
Zet hulpbronnen in
Wat is de gouden tip? Forceer jezelf niet in een vakantie. Probeer als je al wat verder in je herstel bent, een mini uitje op kleine schaal te doen. Bijvoorbeeld ergens op een prikkelarm terras een appeltaartje eten, of nog meer prikkelarm: op een picknickkleedje aan de dijk zitten (mits er geen legio ANWB echtparen inclusief zelfhulpmotor je van de dijk afduwen). Feliciteer jezelf daarna als het gelukt is (of als je een poging hebt ondernomen, dus ook als het niet goed ging.) Vraag hulp aan je omgeving en last but not least besef dat die grote vakantie wel weer komt.
Wil je de nieuwste updates lezen? Volg mij dan op Instagram of op de fb pagina Anders pak je toch gewoon een goed boek en wie weet zie ik je daar.
Veel andere prikkels
Als je een burn-out hebt, snak je wellicht net als ieder ander mens naar vakantie. Het probleem is alleen dat als je net bent omgevallen of nog midden in je burn-out zit, niet tegen teveel prikkels kunt. Verandering van omgeving kan daardoor extra belastend zijn. Daarbij moet ik wel zeggen dat een burn-out door iedereen anders wordt ervaren. In dit blog ga ik er even vanuit dat de batterij volledig leeg is en zelfs een kop koffie zetten een enorme opgave is, laat staan een vaatwasser inruimen.
Klus voor het brein
Dit laatste is vaak moeilijk voor te stellen voor de omgeving, maar voor iemand met een burn-out de praktijk van alledag. Daar waar alles voorheen op de automatische piloot ging, kost het de hersenen overuren om met elkaar samen te werken om dat ene taakje te kunnen doen. Zoiets ogenschijnlijk simpels als een boodschap doen, is een enorme taak voor het brein.
Veel lezers van mijn boek geven aan dat ook zij de eerste maanden de supermarkt vermijden. Veel te belastend: erheen rijden, een karretje pakken, zoeken naar producten in de hoop dat je iets vindt van je lijstje en dan heb ik het nog niet eens over andere prikkels zoals: het felle licht, de andere klanten, het reclame deuntje. Het is een megaklus voor het brein. Vaak worden alledaagse taken heel langzaam weer opgepakt, tijdens de herstelfase van burn-out. En dan is het in- en uitpakken van een vaatwasser al een grote taak.
Vakantie een uitdaging?
Op vakantie gaan is zo bekeken dus een nog veel grotere uitdaging. Zo had ik destijds het ambitieuze idee opgevat om na vier maanden burn-out op een ander huis te passen, inclusief twee honden, van een klasgenoot van mijn dochter. Ik had alleen niet nagedacht (daar is het falende brein weer…)over: A. Hoe kom ik er? (autorijden lukte amper) en B. Hoe ga ik om met andere, nieuwe prikkels?
Hoe een kookeiland van iemand anders werkt, is als je gezond bent al soms een uitdaging, laat staan als je ziek bent. Het lijstje met instructies over de centrale verwarming, waar wat lag en hoe keukenapparatuur werkte kwam mijn stoffige brein niet binnen. Ook was ik ver verwijderd van steunbronnen, zoals familie en vrienden. Ik kwam tot de conclusie dat dit een veel te grote stap was in mijn herstel.
Zet hulpbronnen in
Wat is de gouden tip? Forceer jezelf niet in een vakantie. Probeer als je al wat verder in je herstel bent, een mini uitje op kleine schaal te doen. Bijvoorbeeld ergens op een prikkelarm terras een appeltaartje eten, of nog meer prikkelarm: op een picknickkleedje aan de dijk zitten (mits er geen legio ANWB echtparen inclusief zelfhulpmotor je van de dijk afduwen). Feliciteer jezelf daarna als het gelukt is (of als je een poging hebt ondernomen, dus ook als het niet goed ging.) Vraag hulp aan je omgeving en last but not least besef dat die grote vakantie wel weer komt.
Wil je de nieuwste updates lezen? Volg mij dan op Instagram of op de fb pagina Anders pak je toch gewoon een goed boek en wie weet zie ik je daar.
RSS-feed
