Het lijkt de normaalste zaak van de wereld: je stapt in je auto, geeft gas en rijdt weg. Je hebt deze handeling waarschijnlijk al duizenden keren op de automatische piloot gedaan zonder erbij na te hoeven denken. Toch is het niet zo vanzelfsprekend als je een burn-out hebt. Je concentratievermogen is belabberd en je hersenen zijn uitgelogd.
Zo herinner ik me dat ik tijdens een autorit ineens de hele wereld in pixels zag, en dat paniek zich van mij meester maakte. Toen rondom de kerst, in 2017 het licht helemaal uitging, kon ik niet meer autorijden. Toch moest ik wat te eten halen in huis. Fietsen was een te grote inspanning, dus het was kiezen uit twee kwaden.
Ik stapte in mijn auto en reed op slakkentempo naar de AH. Een wonder dat ik niet werd aangehouden. De wijkagent had waarschijnlijk net zijn tanden in een kerstkalkoen gezet.
Hoe vind je het vertrouwen terug in iets wat altijd de normaalste zaak van de wereld was? Ik ben weer kleine stukjes gaan autorijden. Dat heb ik steeds verder uitgebreid. Als ik last had van paniek, probeerde ik te bedenken dat er altijd wel een manier was om weer thuis te komen. Desnoods zou ik mijn auto ergens laten staan en een goede vriend of vriendin opbellen. Vaak dacht ik: ‘Ben ik nou de enige?’ Totdat ik laatst een vriendin van vroeger tegenkwam. Samen konden we lachen om de absurditeit. Ze vertelde dat ze dan hyperventilerend ergens stond en haar man haar van de weg af moest plukken. Natuurlijk is dat allesbehalve grappig, maar doordat we er beide zoveel in herkende, liepen algauw de tranen over de wangen. Een feest van herkenning!
Zo herinner ik me dat ik tijdens een autorit ineens de hele wereld in pixels zag, en dat paniek zich van mij meester maakte. Toen rondom de kerst, in 2017 het licht helemaal uitging, kon ik niet meer autorijden. Toch moest ik wat te eten halen in huis. Fietsen was een te grote inspanning, dus het was kiezen uit twee kwaden.
Ik stapte in mijn auto en reed op slakkentempo naar de AH. Een wonder dat ik niet werd aangehouden. De wijkagent had waarschijnlijk net zijn tanden in een kerstkalkoen gezet.
Hoe vind je het vertrouwen terug in iets wat altijd de normaalste zaak van de wereld was? Ik ben weer kleine stukjes gaan autorijden. Dat heb ik steeds verder uitgebreid. Als ik last had van paniek, probeerde ik te bedenken dat er altijd wel een manier was om weer thuis te komen. Desnoods zou ik mijn auto ergens laten staan en een goede vriend of vriendin opbellen. Vaak dacht ik: ‘Ben ik nou de enige?’ Totdat ik laatst een vriendin van vroeger tegenkwam. Samen konden we lachen om de absurditeit. Ze vertelde dat ze dan hyperventilerend ergens stond en haar man haar van de weg af moest plukken. Natuurlijk is dat allesbehalve grappig, maar doordat we er beide zoveel in herkende, liepen algauw de tranen over de wangen. Een feest van herkenning!
RSS-feed
