‘Daar is een tafel,’ roep ik enthousiast naar mijn dochter. ‘Oh, er zit al iemand op.’ In de verte zie ik een gestalte zitten. Is het een ijverige visser op deze vroege ochtend? Mijn ogen vernauwen zich en kijken inspannend naar het figuurtje op de dijk. Het is al twee jaar tijd voor een bril, maar ik zit nog in de ontkenningsfase. Als we dichterbij komen zie ik een oudere dame, dik ingepakt tegen de gure voorjaarswind, op een dekentje zitten, midden op de picknicktafel. Ze kijkt over de IJssel uit, naar iets in de verte.
Als we dichterbij komen groet ze vluchtig. Mijn dochter en ik zijn hier vandaag gekomen om filmopnames te maken voor de trailer van mijn boek. De meegebrachte drone volgt mij al wandelend over de dijk. De vrouw kijkt af en toe onze richting op. Het zou wel een vreemd gezicht zijn, zo’n vrouw die loopt, achtervolgt door zo’n zoemend apparaat. Als ze aanstalten maakt om op haar fiets te stappen, zegt ze: ‘Ik ben toch wel heel nieuwsgierig wat jullie aan het doen zijn.’
‘Ja, dat kan ik me voorstellen,’ zeg ik. ‘We zijn aan het filmen voor mijn boek.’
‘Heb je een boek geschreven?’ vraagt ze. ‘Mag ik vragen waarover?’
‘Ja tuurlijk, ik heb een burn-out gehad en daar heb ik een luchtig boek over geschreven,’ zeg ik.
‘Ah,’ zegt ze. ‘Ik heb een burn-out,’ mompelt ze zachtjes.
Er valt even een stilte.
‘Mijn man en ik zijn na veertig jaar huwelijk uit elkaar. Ik kon vanwege het geluidsoverlast niet meer in de buurt van Schiphol wonen. Hij wilde daar blijven. Ik raakte overprikkeld van het geluid.’
‘Wat pijnlijk,’ zeg ik. ‘Een scheiding hakt erin.’ Zelf heb ik ook twee keer met het bijltje gehakt.
‘Heeft het je geholpen, het schrijven?’ vraagt ze hoopvol. Ik moet er even over nadenken, want ik heb nooit echt bewust zo naar het schrijven gekeken.
‘Ja, ik denk het wel,’ zeg ik. ‘Schrijven helpt mij altijd wel om mijn gedachten te ordenen.’ Mijn dochter stuitert inmiddels van de kou en de ongeduldigheid naast me.
‘Dan ga ik dat toch eens doen,’ zegt ze. ‘Ja, gewoon beginnen,’ zeg ik. ‘Elk begin is er een.’
Als ze wegfiets denk ik terug aan het begin van mijn burn-out. Dat ik al zittend, net als die oudere dame, voor me uit tuurde in het parkje bij mijn huis. Soms wel een uur lang. Ik keek vaak verlangend naar de dijk, die op twee km afstand lag, maar te ver was voor me om naartoe te wandelen. Op een dag…dacht ik dan vaak. Vandaag huppel ik er met mijn dochter overheen. Ik ben blij dat ik de weg omhoog heb terug kunnen vinden en hoop dat de oudere dame ook weer haar weg vindt in het leven.
Als we dichterbij komen groet ze vluchtig. Mijn dochter en ik zijn hier vandaag gekomen om filmopnames te maken voor de trailer van mijn boek. De meegebrachte drone volgt mij al wandelend over de dijk. De vrouw kijkt af en toe onze richting op. Het zou wel een vreemd gezicht zijn, zo’n vrouw die loopt, achtervolgt door zo’n zoemend apparaat. Als ze aanstalten maakt om op haar fiets te stappen, zegt ze: ‘Ik ben toch wel heel nieuwsgierig wat jullie aan het doen zijn.’
‘Ja, dat kan ik me voorstellen,’ zeg ik. ‘We zijn aan het filmen voor mijn boek.’
‘Heb je een boek geschreven?’ vraagt ze. ‘Mag ik vragen waarover?’
‘Ja tuurlijk, ik heb een burn-out gehad en daar heb ik een luchtig boek over geschreven,’ zeg ik.
‘Ah,’ zegt ze. ‘Ik heb een burn-out,’ mompelt ze zachtjes.
Er valt even een stilte.
‘Mijn man en ik zijn na veertig jaar huwelijk uit elkaar. Ik kon vanwege het geluidsoverlast niet meer in de buurt van Schiphol wonen. Hij wilde daar blijven. Ik raakte overprikkeld van het geluid.’
‘Wat pijnlijk,’ zeg ik. ‘Een scheiding hakt erin.’ Zelf heb ik ook twee keer met het bijltje gehakt.
‘Heeft het je geholpen, het schrijven?’ vraagt ze hoopvol. Ik moet er even over nadenken, want ik heb nooit echt bewust zo naar het schrijven gekeken.
‘Ja, ik denk het wel,’ zeg ik. ‘Schrijven helpt mij altijd wel om mijn gedachten te ordenen.’ Mijn dochter stuitert inmiddels van de kou en de ongeduldigheid naast me.
‘Dan ga ik dat toch eens doen,’ zegt ze. ‘Ja, gewoon beginnen,’ zeg ik. ‘Elk begin is er een.’
Als ze wegfiets denk ik terug aan het begin van mijn burn-out. Dat ik al zittend, net als die oudere dame, voor me uit tuurde in het parkje bij mijn huis. Soms wel een uur lang. Ik keek vaak verlangend naar de dijk, die op twee km afstand lag, maar te ver was voor me om naartoe te wandelen. Op een dag…dacht ik dan vaak. Vandaag huppel ik er met mijn dochter overheen. Ik ben blij dat ik de weg omhoog heb terug kunnen vinden en hoop dat de oudere dame ook weer haar weg vindt in het leven.