Tijdens het coronatijdperk hoor en spreek ik veel mensen, vrienden en collega zzp’ers die zich zorgen maken. Over hun gezondheid en die van hun geliefde dierbaren, over hoe ze deze periode gaan overbruggen met het hebben van geen werk en over hoe ze in vredesnaam de dag doorkomen. Sommige angsten zijn reëel, sommige niet. Het kan heel confronterend zijn als je ineens thuis komt te zitten. Iets accepteren, weet ik als ervaringsdeskundige, is een behoorlijke klus. Als iemand tijdens mijn burn-out met zalvende stem zei: ‘Je moet je burn-out accepteren,’ – of nog erger: ‘Je moet je burn-out omarmen,’ gooide ik het liefst het ganzenbordspel inclusief pionnetjes en dobbelstenen naar zijn of haar hoofd (kwam door mijn reptielenbrein zullen we maar zeggen). Wat heeft iets accepteren met ganzenbord te maken? Daarover herinner ik me nog een gesprek met de huisarts.
‘De acceptatiefase duurt het langst,’ zei ze terwijl ze ondertussen iets uitprintte bij thuisarts.nl, over burn-out en verschillende fasen. Dat zullen we nog weleens zien, dacht ik. Ik ben vast net de uitzondering die de regel bevestigd. Met de uitdraai van thuisarts.nl stapte ik de deur uit. Even snel accepteren en dan hup doorrrrrr…., naar de volgende fase. Algauw blijkt dat ik heel vaak tijdens mijn burn-out naar start teruggeslingerd wordt. Het is net ganzenbord. Als je net ijverig zes stappen voorruit hebt gemaakt, moet je ineens door een verkeerde gooi met de dobbelsteen weer terug naar start. Ik maak me zorgen over mezelf: word mijn ongezellige brein ooit weer normaal? Of blijft het altijd een chipolata pudding? Kan ik überhaupt weer werken, ooit? Moet ik als onverzekerde ondernemer straks in een kartonnen doos onder de brug slapen? Word ik ooit weer helemaal gezond? Mijn zorgen triggeren nieuwe zorgen en breiden zich uit als een olievlek naar andere gebieden. Zo gaat het met piekeren, weet ik me te laten vertellen door de psycholoog. Angst slaat snel zijpaadjes naar andere gebieden.
Lees vooral verder: nu wordt het optimistischer..
Het goeie nieuws is dat je angst ook terug het hok in kan doen. Mij hielp het, als ik weer in zo’n piekercyclus zat (wat in mijn geval de gehele dag was), om mijn angsten op te schrijven en ergens in mijn prefrontale cortex (of wat er nog van over was) op zoek te gaan of ze reëel waren. Niet door ze af te zwakken maar te vergroten. Dus voor alle piekeraars, hier komt een oefeningetje:zet op 1 je piekergedachte en vergroot hem tot factor 10. Dramatiseer en overdrijf tot en met. Hoe erger hoe beter. Maak dan nog een rijtje met op 1 precies dezelfde piekergedachte en zwak hem af, relativeer het totdat er geen probleem meer over is. En als dat niet helpt, gooi dan eens met een ganzenbordspelletje. Het lucht op!
‘De acceptatiefase duurt het langst,’ zei ze terwijl ze ondertussen iets uitprintte bij thuisarts.nl, over burn-out en verschillende fasen. Dat zullen we nog weleens zien, dacht ik. Ik ben vast net de uitzondering die de regel bevestigd. Met de uitdraai van thuisarts.nl stapte ik de deur uit. Even snel accepteren en dan hup doorrrrrr…., naar de volgende fase. Algauw blijkt dat ik heel vaak tijdens mijn burn-out naar start teruggeslingerd wordt. Het is net ganzenbord. Als je net ijverig zes stappen voorruit hebt gemaakt, moet je ineens door een verkeerde gooi met de dobbelsteen weer terug naar start. Ik maak me zorgen over mezelf: word mijn ongezellige brein ooit weer normaal? Of blijft het altijd een chipolata pudding? Kan ik überhaupt weer werken, ooit? Moet ik als onverzekerde ondernemer straks in een kartonnen doos onder de brug slapen? Word ik ooit weer helemaal gezond? Mijn zorgen triggeren nieuwe zorgen en breiden zich uit als een olievlek naar andere gebieden. Zo gaat het met piekeren, weet ik me te laten vertellen door de psycholoog. Angst slaat snel zijpaadjes naar andere gebieden.
Lees vooral verder: nu wordt het optimistischer..
Het goeie nieuws is dat je angst ook terug het hok in kan doen. Mij hielp het, als ik weer in zo’n piekercyclus zat (wat in mijn geval de gehele dag was), om mijn angsten op te schrijven en ergens in mijn prefrontale cortex (of wat er nog van over was) op zoek te gaan of ze reëel waren. Niet door ze af te zwakken maar te vergroten. Dus voor alle piekeraars, hier komt een oefeningetje:zet op 1 je piekergedachte en vergroot hem tot factor 10. Dramatiseer en overdrijf tot en met. Hoe erger hoe beter. Maak dan nog een rijtje met op 1 precies dezelfde piekergedachte en zwak hem af, relativeer het totdat er geen probleem meer over is. En als dat niet helpt, gooi dan eens met een ganzenbordspelletje. Het lucht op!
RSS-feed
