De Dochter was ineens uitgevlogen, het huis uit. Haar examens net fris achter de rug, rook zij het nieuwe avontuur en streek neer in een studentenhuis op een mooie plek in Zwolle. Het lege-nest-syndroom sloeg ineens in mijn gezicht en benam me de adem. Ontroostbaar was ik. Net als De Hond speurde ik alle kamers meerdere keren per dag af of ze toch niet toevallig nog ergens..
De Hond een hoopje ellende
De Hond keek me triest aan en gooide haar kop neer. Ze lag als een uitgerekt hoopje ellende op de uitkijk…misschien dook het meisje ineens weer op. Als ik thuiskwam tilde ze niet eens haar hoofd op en was er van kwispelen al helemaal geen sprake. Zodra ik de deur opendeed keek ze me aan met een teleurgestelde blik: ‘Oh ben jij het maar’ en zuchtte theatraal. Ik kende mijn plek.
Ik liet haar onderzoeken bij de dierenarts, bloedonderzoek met alles erop en eraan. Dat leverde naast een hoop geld weinig op. Misschien moest ik een therapeutisch gesprekje voeren met haar. ‘Nee Baily,’ zei ik. (Voor het geval je je afvraagt waar de naam vandaan komt. Haar vorige eigenaar was een Spanjaard met waarschijnlijk een Baileys verslaving, die haar na wat circuskunstjes te hebben aangeleerd op straat had achtergelaten in het zonovergoten Spanje. We werken nog aan het uitbreiden van haar repertoire.)
Op zoek naar een nieuwe hobby's
En zo kwam het dat ik driftig op zoek moest naar een nieuw doel in mijn leven. De Dochter was gelukt, wat nu? Kim 2.0 of zoiets. Maar zo voelde ik me helemaal niet. In paniek belde ik mijn zus op die ontnuchterend zei: ‘Ach ze woont toch nog in Zwolle, dat is niet het einde van de wereld.’ Toch deed dat niets af aan het zeurderige heimwee gevoel en het losweken van de navelstreng die er toch achttien jaar lang gezeten. ‘Hoe doe je dit in vredesnaam?’ vroeg ik aan mijn moeder die maar liefst vier kinderen op de wereld had gezet. ‘Ach kind dat is al zolang geleden. Je krijgt ook meer tijd voor hobby’s.’
Biodanza voor beginners
Ik droogde mijn tranen en probeerde ik mijn wallen weg te werken met een te duur anti age crème vrij van parabenen, en beet ik me vast in het zoeken van nieuwe hobby’s. Dat bleek nog niet zo’n makkelijke opgave.
Een schildercursus? Mijn ezel stond op de zolder al jaren op een nieuw doek te wachten. Potten verf waren al lang opgedroogd. De inspiratie wilde maar niet komen. Biodanza voor beginners dan? (alhoewel, ik had ooit kruipend de wedergeboorte nagespeeld en was na bijeenkomst ineens genezen en via een zij uitgang ontsnapt).
Tennissen schoot het ineens door mijn hoofd (nu wist ik zeker dat het goed mis was met me). De laatste keer dat ik me voor een cursus had opgegeven werd ik volledig van de baan afgespeeld en liep ik nog dagenlang met een rood oververhit hoofd rond. Mijn gitaar weer eens vaker aanraken buiten de lessen om waarin ik met honderd excuses kwam waarom ik deze week weer niet had geoefend.
Omarmen van de ellende
Paniekerig zei ik tegen mijn wekelijkse Feldenkraislesgroepje (echt een aanrader, moet je maar eens googelen); ‘O nee, vanaf volgende week vakantie? Hoe kom ik mijn lege nest vakantie dan door?’ De dames die hetzelfde al doorleefd hadden keken me empatisch aan: ‘Misschien moet je het gewoon maar toelaten en door het gevoel heen.’ Dat wilde ik alleen helemaal niet, dat zeurderige, lege, trieste gevoel omarmen.
Misschien aan een tweede boek beginnen? over het empty nest gevoel, het gevoel dat je nieuwe doelen op de horizon moet zetten, de oneindige ruimte die je voelt.
De Hond als project
Ineens wist ik het! Ik keek De Hond aan en zei: ‘Ik ga jou opnieuw opvoeden.’ De Dochter was gelukt, de opvoeding van De Hond bleef ernstig achter. Ze keek me onbewogen aan. Drie dagen lang oefende ik in goed leiderschap uitstralen. ‘Zit, lig, sta, goed zo!, nee hierkomen, nee hier, nee HIER!, sorry hoor dat ze zo kattig is tegen uw hond, HIERKOMEN! Goed zo (met kirrende toontjes), brokje en lopen maar, ik zeg lopen maar, KOM NU!.’ De progressie bleef uit en ik gaf het nieuwe doel op. Ik ging eerst maar een stukkie tikken. Ik werk nog aan het omarmen van de ellende.
De Hond een hoopje ellende
De Hond keek me triest aan en gooide haar kop neer. Ze lag als een uitgerekt hoopje ellende op de uitkijk…misschien dook het meisje ineens weer op. Als ik thuiskwam tilde ze niet eens haar hoofd op en was er van kwispelen al helemaal geen sprake. Zodra ik de deur opendeed keek ze me aan met een teleurgestelde blik: ‘Oh ben jij het maar’ en zuchtte theatraal. Ik kende mijn plek.
Ik liet haar onderzoeken bij de dierenarts, bloedonderzoek met alles erop en eraan. Dat leverde naast een hoop geld weinig op. Misschien moest ik een therapeutisch gesprekje voeren met haar. ‘Nee Baily,’ zei ik. (Voor het geval je je afvraagt waar de naam vandaan komt. Haar vorige eigenaar was een Spanjaard met waarschijnlijk een Baileys verslaving, die haar na wat circuskunstjes te hebben aangeleerd op straat had achtergelaten in het zonovergoten Spanje. We werken nog aan het uitbreiden van haar repertoire.)
Op zoek naar een nieuwe hobby's
En zo kwam het dat ik driftig op zoek moest naar een nieuw doel in mijn leven. De Dochter was gelukt, wat nu? Kim 2.0 of zoiets. Maar zo voelde ik me helemaal niet. In paniek belde ik mijn zus op die ontnuchterend zei: ‘Ach ze woont toch nog in Zwolle, dat is niet het einde van de wereld.’ Toch deed dat niets af aan het zeurderige heimwee gevoel en het losweken van de navelstreng die er toch achttien jaar lang gezeten. ‘Hoe doe je dit in vredesnaam?’ vroeg ik aan mijn moeder die maar liefst vier kinderen op de wereld had gezet. ‘Ach kind dat is al zolang geleden. Je krijgt ook meer tijd voor hobby’s.’
Biodanza voor beginners
Ik droogde mijn tranen en probeerde ik mijn wallen weg te werken met een te duur anti age crème vrij van parabenen, en beet ik me vast in het zoeken van nieuwe hobby’s. Dat bleek nog niet zo’n makkelijke opgave.
Een schildercursus? Mijn ezel stond op de zolder al jaren op een nieuw doek te wachten. Potten verf waren al lang opgedroogd. De inspiratie wilde maar niet komen. Biodanza voor beginners dan? (alhoewel, ik had ooit kruipend de wedergeboorte nagespeeld en was na bijeenkomst ineens genezen en via een zij uitgang ontsnapt).
Tennissen schoot het ineens door mijn hoofd (nu wist ik zeker dat het goed mis was met me). De laatste keer dat ik me voor een cursus had opgegeven werd ik volledig van de baan afgespeeld en liep ik nog dagenlang met een rood oververhit hoofd rond. Mijn gitaar weer eens vaker aanraken buiten de lessen om waarin ik met honderd excuses kwam waarom ik deze week weer niet had geoefend.
Omarmen van de ellende
Paniekerig zei ik tegen mijn wekelijkse Feldenkraislesgroepje (echt een aanrader, moet je maar eens googelen); ‘O nee, vanaf volgende week vakantie? Hoe kom ik mijn lege nest vakantie dan door?’ De dames die hetzelfde al doorleefd hadden keken me empatisch aan: ‘Misschien moet je het gewoon maar toelaten en door het gevoel heen.’ Dat wilde ik alleen helemaal niet, dat zeurderige, lege, trieste gevoel omarmen.
Misschien aan een tweede boek beginnen? over het empty nest gevoel, het gevoel dat je nieuwe doelen op de horizon moet zetten, de oneindige ruimte die je voelt.
De Hond als project
Ineens wist ik het! Ik keek De Hond aan en zei: ‘Ik ga jou opnieuw opvoeden.’ De Dochter was gelukt, de opvoeding van De Hond bleef ernstig achter. Ze keek me onbewogen aan. Drie dagen lang oefende ik in goed leiderschap uitstralen. ‘Zit, lig, sta, goed zo!, nee hierkomen, nee hier, nee HIER!, sorry hoor dat ze zo kattig is tegen uw hond, HIERKOMEN! Goed zo (met kirrende toontjes), brokje en lopen maar, ik zeg lopen maar, KOM NU!.’ De progressie bleef uit en ik gaf het nieuwe doel op. Ik ging eerst maar een stukkie tikken. Ik werk nog aan het omarmen van de ellende.
RSS-feed