Een lezeres mailt me dat ze een levensgroot schuldgevoel heeft nu ze is omgevallen met een burn-out. Ze voelt zich schuldig naar haar man, haar dochtertje, haar werk, kortom haar omgeving. Ze heeft geprobeerd lange tijd alles zo goed mogelijk te doen en nu is ze uitgeschakeld.
Hoge verwachtingen van jezelf
Het moeilijke aan een burn-out accepteren, is dat je niet langer aan de norm die je jezelf hebt opgelegd kunt voldoen. Namelijk voldoen aan verwachtingen die jij denkt dat de omgeving van jou heeft (kun je me nog volgen?). Sterker nog die torenhoge verwachtingen van jezelf hebben je waarschijnlijk mede in de burn-out doen belanden.
Of die verwachtingen er van je omgeving echt wel zijn, los van of ze reëel zijn, weet je misschien niet, maar die heb je jezelf opgelegd. Je wilt er zijn voor je omgeving: je kinderen, partner, je vrienden, je ouders, je collega’s, je kennissen. Het mooie van deze eigenschap is dat je dus altijd klaarstaat voor de ander. De keerzijde is natuurlijk dat als je altijd maar klaarstaat, je op een gegeven moment bezwijkt aan je eigen opgelegde verwachtingen.
Pijnlijk proces
Op het moment dat jij uitgeput op de bank ligt kun je er niet meer voor jezelf zijn, laat staan voor een ander. Dit is een heel pijnlijk en frustrerend proces. Je kunt nu voor je gevoel misschien niets meer betekenen voor een ander. Wat ben je dan nog waard? vraag je je misschien zelfs af. In plaats van er voor een ander te zijn, moet je nu voor het eerst in je leven leren hulp te vragen en ontvangen.
'Je moet helemaal niets', zei hij
Toen een goede vriend van mij tijdens mijn burn-out een zalmpje kwam bakken zei ik tegen hem: ‘Ja ik kan misschien niet assisteren tijdens het koken.’ Ondertussen dacht ik (en naar je verhaal luisteren, en naar je informeren want mijn hoofd is pudding en gezellig doen....)
‘Je hoeft niets, ga lekker op de bank liggen,’ zei hij. ‘Niemand verlangt van jou dat jij me assisteert tijdens het koken.’ En alsof hij mijn gedachten kon lezen: ‘Je hoeft helemaal niets Kim!’ Met dit simpele voorbeeld wil ik aangeven in welke kleine situaties je al iets van jezelf kunt verwachten, zelfs als het heel slecht met je gaat.
Makkelijker gezegd dan gedaan
De kunst is dat levensgrote schuldgevoel de nek om te draaien of in ieder geval tijdelijk te parkeren als de nek omdraaien niet lukt. Als je weer wat verder in je herstel komt is het altijd zinvol om te onderzoeken met een coach, therapeut of psycholoog waar het vandaan komt. En weet, beste lezer, dat de mensen die van je houden, toch wel van je houden en jou waardevol vinden zoals je bent! Zelfs als je niets kunt. Niemand verwacht zoveel van jou, alleen jijzelf.
Hoge verwachtingen van jezelf
Het moeilijke aan een burn-out accepteren, is dat je niet langer aan de norm die je jezelf hebt opgelegd kunt voldoen. Namelijk voldoen aan verwachtingen die jij denkt dat de omgeving van jou heeft (kun je me nog volgen?). Sterker nog die torenhoge verwachtingen van jezelf hebben je waarschijnlijk mede in de burn-out doen belanden.
Of die verwachtingen er van je omgeving echt wel zijn, los van of ze reëel zijn, weet je misschien niet, maar die heb je jezelf opgelegd. Je wilt er zijn voor je omgeving: je kinderen, partner, je vrienden, je ouders, je collega’s, je kennissen. Het mooie van deze eigenschap is dat je dus altijd klaarstaat voor de ander. De keerzijde is natuurlijk dat als je altijd maar klaarstaat, je op een gegeven moment bezwijkt aan je eigen opgelegde verwachtingen.
Pijnlijk proces
Op het moment dat jij uitgeput op de bank ligt kun je er niet meer voor jezelf zijn, laat staan voor een ander. Dit is een heel pijnlijk en frustrerend proces. Je kunt nu voor je gevoel misschien niets meer betekenen voor een ander. Wat ben je dan nog waard? vraag je je misschien zelfs af. In plaats van er voor een ander te zijn, moet je nu voor het eerst in je leven leren hulp te vragen en ontvangen.
'Je moet helemaal niets', zei hij
Toen een goede vriend van mij tijdens mijn burn-out een zalmpje kwam bakken zei ik tegen hem: ‘Ja ik kan misschien niet assisteren tijdens het koken.’ Ondertussen dacht ik (en naar je verhaal luisteren, en naar je informeren want mijn hoofd is pudding en gezellig doen....)
‘Je hoeft niets, ga lekker op de bank liggen,’ zei hij. ‘Niemand verlangt van jou dat jij me assisteert tijdens het koken.’ En alsof hij mijn gedachten kon lezen: ‘Je hoeft helemaal niets Kim!’ Met dit simpele voorbeeld wil ik aangeven in welke kleine situaties je al iets van jezelf kunt verwachten, zelfs als het heel slecht met je gaat.
Makkelijker gezegd dan gedaan
De kunst is dat levensgrote schuldgevoel de nek om te draaien of in ieder geval tijdelijk te parkeren als de nek omdraaien niet lukt. Als je weer wat verder in je herstel komt is het altijd zinvol om te onderzoeken met een coach, therapeut of psycholoog waar het vandaan komt. En weet, beste lezer, dat de mensen die van je houden, toch wel van je houden en jou waardevol vinden zoals je bent! Zelfs als je niets kunt. Niemand verwacht zoveel van jou, alleen jijzelf.
RSS-feed